2005 yılında gazeteciliğe başladığım Radikal Kitap Eki ve kültür sanat servisinde tıfıl bir stajyerken, Radikal Genç eki çıkmaya başlamıştı ve oraya da yazmam istenmişti. Gevende’nin birincilik ödülünü aldığı, o yılki 10. Roxy Müzik Günleri de “takip edeceğim” ilk haberdi ve Radikal Genç’te yayımlanacaktı. İş çıkışı ufak bir Taksim altyapısından sonra başka bir müzik yazarı arkadaşımla Roxy’ye geldik. Tıklım tıkış ortamda bir yer bulup altyapının hakkını hızla vermeye devam ederken diğer taraftan da etrafa göz gezdiriyordum. Çünkü 19 yaşındayken dinlediğim ne kadar yerli müzisyen varsa hepsi oradaydı. Şimdi nasıl bilmiyorum ama o zaman bar, mekânın ortasındaydı. Muhabbet orada dönüyordu ve elbette biranın gazetecilere beleş olduğu o gece hamallığın üzerine bir de şişe getir götür derdi olmasın diye Roxy’nin göbeğine çöktük. Kafamı sallasam burnum albümü yeni çıkmış bir grubun üyesine denk geliyordu. Benden rahat on yıl daha tecrübeli arkadaşımın beni tanıştırdığı müzisyenlerle ve gazetecilerle sohbete dalmışken ivedilikle tuvalete gitmem gerektiğini unutmuştum. Tekrar aklıma geldiğinde içeride kim varsa acilen çıkması için kapıyı yumrukluyordum. Kapı açıldı. İçeriden benden epey kısa boylu, garip sarı saçlı biri çıktı. “Altına mı yapacaktın?” diye sordu sertçe. Aynı sertlikle, “Bir saattir içeridesin. Çıkmasaydın yapacaktım,” diye cevap vermiştim. Tekrar içeri girdiğimde aynı adamın bizim ortamda takıldığını gördüm. “Alttan” gelen baskı nasıl bir şiddetteyse artık, o tuhaf tipine rağmen tuvalette az daha kapışma noktasına geldiğimiz kişinin Hayko Cepkin olduğunu fark etmemişim.

Eski yerime geri döndüğümde birbirimize kısa bir süre cins cins baktıktan sonra muhabbete daldık ve o arada ne olduysa, henüz jüri seçimini yapmadan ben bir şekilde birincinin Gevende olduğunu öğrendim. Hayko Cepkin’le bunun üzerine konuşurken Güven Erkin Erkal gelip sonucu kimden öğrendiğimi sordu. Ben de mevzuyu artistliğe vurup, “Gazeteciyim, herhalde öğrenirim,” gibi bir cevap vermiştim. Hayko Cepkin o sırada kendi evinde kaydettiği ilk albümü “Sakin Olmam Lazım”la Türkçe rock sahnesine yepyeni bir tür armağan etmişti. Sonra birkaç festivalde daha karşılaştık. Yine muhabbet koyu oldu. 2007’de çıkan “Tanışma Bitti”yle ilgili yapacağımız röportajda, plak şirketinde onun gelmesini beklerken albümü dinliyordum. O zaman anlamıştım Hayko Cepkin’in “Sakin Olmam Lazım” derken ne demek istediğini ve sonrasında “Tanışma Bitti”yle neyi kast ettiğini. İçeri girdi, sağlam bir el ense çekip sarıldık. Hayko Cepkin ortalığı yıkmaya geliyordu o albümüyle. Bir yol çizmişti kendine. Oradan devam edecekti ki nitekim öyle de oldu.

Başta battı tabii herkese. Bu topraklarda batmaması zaten beklenemezdi. Her şeyden önce Ermeni asıllıydı. Önce buradan vurmaya başladılar. Sonra harbi asiydi. Tavrı, görünüşü, dobralığıyla rahatsız ediyordu milleti. Ama ortaya çıkardığı işin kalitesiyle cevap veriyordu Hayko Cepkin. Kimi Marilyn Manson özentisi dedi, kimi Thom Yorke’a benzetti. “Maymuna benziyor,” diyen bile oldu. Ancak Hayko Cepkin durduğu yerden gram taviz vermedi. Üstüne koya koya devirdiği müzik kariyerinde en çok düet yapılan şarkıcılardan biri oldu. Birçok müzisyene beste verdi, şarkılarında klavye çaldı. Sahneyi kullanma vakti geldiğindeyse gerçek anlamda sahneyi yıktı. Senfonisi ayrı bir olay, stadyum konseri ayrı bir olay oldu. Laftan başka bir şey çıkaramayıp kendisine sarmaya kalkan bir ton insana alevler içinden gırtlağını patlatırcasına söylediği şarkılarıyla tokadı koydu. Şimdi de 72 şarkılık, 6 saatlik “Sizi Büyüten Şarkılar” albümünü çıkardı.

Hayko Cepkin’i anlamak için tam bir kaynak olan albümde, stadyum konserlerindeki canlı performanslarından, pandemi zamanındaki sadece ney ve klavye kullanarak çaldığı şarkılarına kadar özenle hazırlanmış bu albümde bir araya gelmiş. 6 saatlik bir Hayko Cepkin performansı dinlemek gibi bir lüks hediye etmiş bizlere. Son olarak “Tanışma Bitti” albümüyle ilgili yaptığımız röportajın başlığı şöyleydi: “Polis, dışarıda beni sahnede gördüğü hâlimle görse içeri alır!” Şimdiyse kapıda kalanları sevabına konsere alıyordur muhtemelen. Eyvallah, Hayko Cepkin. Bizi “büyüttüğün” için…