Kara boyaya bandırılmış bir divit'in, sivri ucuna aldığı simsiyah bir damla ile kağıt üzerinde dolaşırken, orada bıraktığı cızırtılı izden başka birşey değilim! 

O dosya senin bu dosya benim, dolaşırken girip çıktığım o yerlerde kim bilir nelerle karşılaştım ki şaşkınlığım arttı piştim, görgüm de arttı.

Onun için her işe burnumu sokarım. Burnum yoktan kurtulmaz.

Bazen gecelediğim dosyadan çıkarılırım, uçarak gazetelere, basım evlerine ulaşırım. Çok ilginç, orada lunapark aynalarına düşmüş gibi yüzlerle çarpılıp çoğalırım. Derken her birimiz paketlenip bir başka dosya dolabına doğru yola çıkarız, belki de bir çöp sepetine. Her neyse…

Bizi her eline alıp bakan, kendine göre farklı bir anlam bulur, çıkarır. Nereden biliyorum? Şuradan… 

Biri bana bakınca kızarıp kızar, bir başkası onu alır dostuna gösterir birlikte gülümser, bir diğeri benim suretimi makasla kesip ayırır, kendi dosyasında birikmiş hemcinslerimin yanına koyar, o kalabalığın içinde pineklemeye başlarım. Kimi lâkayt, bakar bırakır, ilgilenmez. Buruşturup atan da çıkar, mail atan da...

Kader ağlarını örer, sonuç değişmez. Kağıt toplayıcısının el arabasına rastlamazsam, önünde sonunda buruşturulup çöp kutlusunu boylarım. Oradan çöp bidonuna, sonra çöp kamyonuna, en son tanınmaz halde ve pis içinde kent çöplüğüne ve sonsuz evrenin bize en değerli armağanı olan, unutulmaya… Alın yazısı işte! Çok yaşa sen hafıza!..

Ne diyordum, eve kapandım diye sıkılmayın, günlük tutun meselâ. Olan ve olmayan ne varsa yada ne yoksa kağıda geçirin. Kağıdı dosyaya koyun, dosyayı klasöre, klasörü dolaba, dolabı da bir köşeye.

Kağıt üstü kaderini yazdım ya, olsun varsın. Siz de okudunuz ya, ama bana aldırmayın. Nasıl olsa evcek evden çalışıyoruz. Çalışmak iyidir, canı sıkılan insanın son sığınağıdır.

Şaka bir yana, hamlamayın, sık sık çömelip kalkın, pencereden bakın, açıp kapayın hava alın ama üşütmeyin, ya hu bu da geçer, öksürük olmayın yeter.