Sanıyorum bugünlerde, öğrencilerin/gençlerin ülkemizin geleceği için bir adım öne çıkmasından, onları temsil eden gençlerden Berkay Gezgin’ın Deniz Gezmiş misali ortalarda salınmasından sonra hayatımızdaki en sahici olay Sırrı Süreyya sevgisi. Bu sevginin, kötü kelimesini bile hak etmeyen bir güruh dışında genleri yüzde 99.9 benzer olan biz insanların ortak bir duygusu olmasında insana dair bir bilgi ve umut görebiliriz diye düşünüyorum. Tabii bu sevgide onun bütün kahırları çekmiş hayatından ve çocuk kalbinden gelen engin hoşgörüsü ve insan sevgisinin rolü kadar, hepimizin arkadaşı haline gelmiş olmasının ve ayrıca toplumun iyi, çıkarsız, kötü söze tamah etmeyen insanlara susamışlığının da payı var. Hepimiz onun hemen her şeye iyi gelen, güzelleştiren cesur varlığına o kadar alışmıştık ki, birden hayatımızdan çıkıverme ihtimalinden derinden etkilendik. Gerçi ben son 1 yıldır, sensör mücadelesine olan desteği dolayısıyla başlayan bir iletişim içindeydim, bir iki kez konuşmuşluğum ve her defasında bana “Aziz hocam” diye seslendiği için mahcubiyet hissederek okuduğum yazışmalarımız ve son olay olmasaydı “beraber yemek yiyelim” demişliğimiz vardı ama benim de ona bağlılığım uzaktan uzağa hissettiğim bir duyguydu.

Bugün (23 Nisan 2025) günü, içimdeki hüznü biraz olsun dağıtmak, onun ruhuna ve yakınlarına yakın olmak için ayaklarım beni yattığı hastaneye götürdü. Kardeşi Ali Önder’i ararken, psikolog olan yeğeni ile karşılaştım ve önce ona, sonra onun annesine, daha sonra da Ali Önder’e iyi dileklerimi ilettim. Daha sonra hastanenin terasında, kafeteryasında onu sevenlerin arasında, karşıdaki pankartlara ve “Beynelmilel” filminden kalma resmine bakarak bir süre oralarda durdum. Hiç tanımadığım insanlara “Adıyamanlısınız değil mi” dedim ama birisi Bitlis’li, diğeri Ağrılı olduğunu söyledi. Bir ara Gültan Kışanak geldi, onun elini sevgi ile sıktım, Ali Topuz’a selam verdim ve gözüm masalarda hüzünle oturan, yıllar önce Karahöyük köyünde gördüğüm alevi köylülere benzettiğim birisine takıldı ama ona gidip nereden geldin diye sormaya cesaret edemedim.

“Beynelmilel” yılları ve Adıyaman

Tabii hiçbir şey nedensiz değil; ben 1983’te zorunlu hizmet için Adıyaman’a gitmiş, kura çektiğim Gerger Güngörmüş köyünde sağlık ocağı binası olmadığı için Adıyaman iki nolu sağlık ocağına atanmış ve o zamanlar nüfusu 55.000 olan o küçük şehirde 2.5 yıl kadar yaşamış, taşına toprağına yakın olacak kadar çalışmıştım. Bir apartmandan bozma sağlık ocağının üst katında Sıtma Savaş İl Müdürlüğü vardı ve yıllar sonra Sırrı Süreyya’nın da Sıtma Savaş işcisi olarak çalıştığını ve ilk olarak Güngörmüş köyüne gittiğini öğrenecektim.

Benim Adıyaman’a gidişim, Sırrı Süreyya’nın bütün benliği ile yaptığı, onu bütün yönleriyle yansıtan filmi “Beynelmilel” de anlattığı dönemden hemen sonraya rast geliyordu. Şehrin üstünde, erkeklerin bıyıklarını yoldurduğu anlatılan ünlü sıkıyönetim komutanı Necabettin Ergenekon’un zulmünün dumanları vardı ve bir arkadaşım Cumhuriyet gazetesini açıktan okumamamı, okuyacaksam da Tan Gazetesi içine saklayarak okumamı söylemişti.Ben Sırrı Süreyya ile Adıyaman’da hiç karşılaşmadım ama  hayatımın daha sonraki döneminde hep o küçük şehre bağlı olarak yaşadım ve zaman zaman oraları anlatan yazılar yazdım. Sırrı Süreyya’nın yeğenim dediği, yine Adıyaman’ın tanınmış hekimlerinden ve sürgün edilen Nevzat Binzet’in torunu Sıla Kocaeli Tıp’ta öğrencim oldu. Ondan bahsederken, Sıla’nın amcasının kız kardeşi Behice ile evli olduğunu ve adını Behice Boran’dan aldığını anlatmıştı.

Şimdi düşünüyorum da aslında, Adıyaman’a bağlılık, yeğenlerinden ikisinin tip 1 diyabet olması, Sıla gibi bazı akrabalarını bilmem, en yakın arkadaşlarımdan Abdullah Bereket’in onun lise arkadaşı olması ya da Adıyamanlı çocuk hekimi Abuzer Delibalta gibi onun yarenlik ettiği kişilerin arkadaşım olması gibi türlü çeşit yakınlıklarımız varmış. Belki bu yüzden, ona çok güvenir, son süreç gibi onun içinde olduğu konularla ilgili içime sinmeyen şeyleri ona yazar, onun “Aziz Hocam, ciddi ve meşakkatli bir yoldur. Umalım herkes omuz vererek güç katar, makul olan müşterek bir çözüm herkese iyi gelir” ya da Demirtaş bu süreçle beraber içerden çıkacak mı, en çok bunu merak ediyorum soruma verdiği “Kimseyi geride bırakmayız hocam” sözleri ile teskin olurdum. Bir defasında “Sizle yazışınca kardeş bulmuş gibi oldum” demiş, o da “Ben de öyle canı gönülden” yazınca çok sevinmiştim.

Ülkemizin zenginliği ve Sırrı Süreyya’a bin selam

Son 7-8 aydır T24’te yazmaya başlamış ve her yazısında şimdilerde herkesin hayret ettiği kendi zenginliği kadar ülkemizin köşe bucağında kimsenin bilmediği ya da bilse bile sırt çevirdiği zenginliklerini anlatmaya başlamıştı. Kahtalı Mıçı’nın arkadasından yazdığı yazıda da Adıyaman’ın insan zenginliğini çok güzel anlatmıştı. Bu yazısını okuyan ortak arkadaşımız Abdullah Bereket “Sait Hafızı ben görmedim ama rahmetli babam ve dedemden duyardım. Onların zamanının Adıyaman’ı kendine özgü bir kültürü, edebi, irfanı olan insanların yaşadığı bir yer imiş. Kent büyüyüp köyden kente göç ve malum sosyolojik nedenler ile Türkiyenin birçok ili gibi özgün dokusunu, harsını yitirdi. Sırrı gibi eski jenerasyona aşina nadir insanlar (Dedesi Berber Ali’nin elinde büyümesi) ancak bu özel ayrıntıları hatırlar günümüzde” demişti.

Şimdi hepimiz yüreğimiz ağzımızda onun hayata tutunduğu ve er geç aramıza döneceği haberlerini bekliyoruz. Kızı babasının duaya inandığını söyledi; anamdan kalan mirasla ben de dulara inanırım ve onu içimdeki en güzel dualarla selamlıyorum.