Hiçbir şey olmamış gibi sürüyor yaşam, bir öncekinin yıkımı üzerine diğer bir yıkımı inşa ediyoruz. İyileri eliyor, kötüyü baş tacı ediyor, sonra da güzel şeyler olmasını diliyoruz.  

Nasıl olsun ki? 

Tanrım, ne vahşice bir sıradanlık bu... Uygarlığın geldiği nokta ürkütmeye başlıyor beni, gittikçe ne fena olan insan kalabalığı içinde yalnızlaşıyor, kötümser değil bildiğin kötüleştiğimizi daha şiddetli, daha sarsıcı hissedebiliyorum.

Uçsuz bucaksız zaman denilen boyutun içinde zerre bile sayılamayacak bir ömür, kötülüğe adanabilir mi?

Pek güzel başlamadı yazı, üzgünüm bunun için. Onca yıkıntı ve çöküntünün üstüne yazarken aksi de pek mümkün olmuyor.

Niyetim sizi üzmek değil... Yazımın başlığının bu şekilde olmasına gelince, bu benim için bir seçim; biraz duygudaşlık (empati) katmak istedim bu haftaki sohbetimize, bu sıra en ihtiyacımız olan şey çünkü duygudaşlık.

* * *  

Elif Eylül 10 yaşında, tam bir yıl önce annesi Sena ve kız kardeşi Ece Birce ile göçük altında kaldığında babasına bir türlü gönderemediği ses kayıtları, her şey bittikten çok ama çok sonra ulaşıyor.

Bir tane diyor ya, bir yerine yeryüzünün tüm ambulansları gitse o göçüğe, hiçbir tesiri olmayacak zamanda ulaşıyor Elif'in ses kaydı babasına.

O çocuk sesiyle, korku değil de çocukça bir oyunun telaşı içindeymiş kadar heyecanla ve buna karşın tane tane kelimelere döktüğü, bu yaşta başına gelebilecek en kötü şeyi yaşarken duyuramadığı yardım çığlığı, o felaketin sabahındaki binlerce çığlık arasında bir diğeri kadar acı dolu ve kahredici.

İşte o çığlıklar, hâlâ duyuluyor Hatay'ın sokaklarında.

Yıkılmış duvarlara düşülen notlarda felaketin sosyolojisini görmek mümkün.  

Yukarıdaki fotoğraf bunlardan birisine ait...  

Bir enkazın ayakta kalan tek yüz duvarı, tüm felaketin mezar taşı gibi geliyor bana; kaderine terk edilen diğer iller gibi Hatay'ın da adeta bir yazıtı olmuş kendiliğinden!

Gazeteci İpek Yezdani, depremin birinci yılında CNN International için bölgedeydi. Çiğdem Nur isimli bir depremzede, onca ölümün ardından kayıplarının yokluğunda çekim ekibine şunu söylüyordu: "Ziyaret edecek mezarı olan insanlara imreniyorum."

Bir başkası, Sema Güleç... Güleç, Deprem Mağdurları ve Kayıp Yakınlarıyla Dayanışma Derneği (DEMAK) sekreteri. Onun da oğlu Batuhan kayıptı. 

"Bazen geceleri onun geldiğini ve kapımı çaldığını hayal ediyorum ve onu içeri alıp besliyorum" diyor.

"Eğer cesedini bulamazsam hayatım boyunca onu bekleyeceğim." 

* * *  

Genelde söyleyeceğini sona bırakan bir yazar olarak lafı nereye getireceğimi merak edenler olacaktır. Yine de hislerini saklamayı becerebilen birisi olmadığımdan kendimi ele vermem çok zaman almıyor:  

"Sayılamayacak kadar ölüm, sayılabilecek kadar kayıp arasında sayısal bir seçim kazancı peşinde izlenimi veren CHP genel merkezi, Hatay'da ne gidenlerin ne kalanların sesini duymakta nasıl ve neden bu kadar zorlanıyor?" 

Bu çığlıkları kader sayan iktidara karşı isyan ederken, bu çığlıkların yaşanmasına neden olanların hiç mi suçu yok demek yanlış mı? 

Kalanların çığlığına hiç değilse gidenlerin anısına kulak vermek gerekmez mi? 

Belediye başkanları o kentin şehri eminidirler ya. İyi yaptıklarından daha çok neden oldukları kötülüklerden de sorumlulukları az değilken hiçbir şey olmamış gibi atanmaları ibret alınacak bir meseleye dönüşüyor. 

İşte hâl böyle olunca, sormadan edemiyorum:

"Tanrı aşkına, daha seçim bile olmadan yenik düştüğünüz şey nedir?"

Eyvallah.