14 Mayıs günü müşahit olduğum okuldan gün kararırken çıktım. Çok yorgundum. O gün sabahlara kadar süren seçim tartışmalarını izleyemedim. Bir arkadaş divanında uyuyup kaldım.

Ertesi sabah üzerimde bir gri örtü ile uyandım: Ülkem için belirsizlik sürüyordu.

Sonraki bir iki gün başımda bir uğultu. Gri örtüyü sanki bir mont gibi giymiş, başıma kadar da fermuarı çekmişim. Fermuar sıkışmış açamıyordum.

Sadece üç gün sonra, 17 Mayıs Çarşamba, her ayın en beklenen günü geldi.

Arkadaşlardan kim dile getirdi hatırlamıyorum: "Gitmesek mi?"

Yine içimizden biri, cılızca "gidelim", dedi. "İstersek yarısında çıkarız." 

Yarım saat sonra Ahmet Adnan Saygun Sanat Merkezi'nin (AASSM) önündeydik.

Merdivenlere ilk adımı attım, montun fermuarı açıldı ve yere düştü. Dönüp bakmadım; karanlığın içinden harikalar diyarına yuvarlandım.

Ahmet Adnan Saygun Sanat Merkezi'nin yeri, yaşıtlarım bilir, bir zamanlar troleybüs garajı idi. Troleybüsler servisten kaldırılınca bu arazi ne olacak tartışması başladı. Kentin göbeğinde, bu çok kıymetli araziye İzmir Büyükşehir Belediyesi AASSM'ni inşa etmeyi seçti. Ülkemizde bazı yerlerin ya da mekânların adlarının nereden çıktığını anlayamaz, hayatta, üstelik zaten görevi olanların adları okullara, merkezlerine sıklıkla verilirken, İzmir'in onuru Ahmet Adnan Saygun'un adı hak ettiği gibi bu sanat merkezinde yükseldi. Merkez, İzmir Büyükşehir Belediyesinin deyişiyle İzmirlilere bir armağandı.

Bu armağan paketinin bir bölümünde merkezin Büyük Salon'u var. Binanın mimarisi bir yarışma ile bu eseri yapan bir Türk ekibe ait; ama, Büyük Salon'un çok meşhur bir akustiği var ki, Sidney Opera Binası ile Kraliyet Opera Binasının ses projesini yapan ekipten danışmanlık alınmış.

İşte, Olten Filarmoni her ay bu Büyük Salonda bir etkinlik düzenliyor. Kulaklarımızın pası siliniyor.

Olten Filarmoni, bir İzmir güzeli; Genci, deneyimlisi ile sanatçıları bir araya getiren bir platform.¹ 17 Mayıs etkinliğinde müzik dışında görsel bir şölen de sunuldu. "Sentez" başlıklı gösteride Olten Filarmoni Orkestrası İzmir Devlet Opera ve Balesi Dansçıları ile aynı sahnede yer aldı. Klasik baleden, modern dansa, Latin danslarından halk danslarına kadar çok geniş bir yelpaze ile sunulan dansların sentezi yapıldı. Kuğu Gölünden kaçmış bembeyaz bir kuğu da sahnede yer aldı, zeybek ezgileri eşliğinde efeler de.

Gecenin sonunda yine merdivenlerin başındaydık. Bu sefer yukarıdan aşağıya bakarken orada duruyor, ayrılamıyorduk. Aramızda gözleri dolan, bayağı ağlayanlar oldu: "Ne güzel çocuklar bunlar, ne güzeller! Buradalar, bu topraklarda olmayı sürdürecekler. En derinlere ulaşabilen ışık dalgaları gibi, iyilik, hoşluk, güzellik saçacaklar."

Sanat dolu bir gece hepimize iyi gelmişti.

Bir hafta sonra sanatın insan ruhuna nasıl iyi geldiğini anlatan bir yazı New York Times'ta yayımlandı.² Makalede, hem kişilerin kendi sanat çalışmaları ve üretimlerinin hem de konsere katılmak veya bir müzeyi ziyaret etmek gibi etkinliklerin ruh sağlığına fayda sağlayabileceğini gösteren "gerçekten sağlam kanıtlar" olduğunu anlatılıyordu.

Örneğin, şarkı söylemek en önemli aktiviteler arasında yer almalıydı; çünkü şarkı söylemenin, vücudun stres altındayken saldığı bir hormon olan kortizol seviyelerini azalttığını bulunmuştu.

"Ya yeteneğimiz yoksa?", dediğinizi duyar gibiyim.

Makale bu sorunun geleceğini bildiğinden olsa gerek başlıkta konuya yer vermişti:

"Sanat Ruh Sağlığınıza Nasıl Fayda Sağlayabilir (Yetenek Gerekmez)."

Yazının ana fikri yeterince yaratıcı olmadığınız şeklindeki düşüncelerden kurtulmak üzerine.  

Bir haiku yazarak başlayın diyor yazar, sonrası gelecektir.

Yazın ilk günlerindeyiz. Yaseminler çiçeklerini dökse de hanımelleri var ve ıhlamurlar...

Şimdi bir şarkı tutturun.

Daha da iyisi, yazara güvenip bir dörtlük yazıp, ona da bir beste yapın.

Sonra da kumrular eşlik etsin sesinize.

Kaynaklar

1https://www.oltenfilarmoni.com/

2https://www.nytimes.com/2023/05/22/well/mind/art-mental-health.html