Böyle bir günde futbol yazmak kolay değil. Öyle bir atmosfer var ki, yazı dizisi çıkar, ''18 Mayıs Yıldız Bayramı'' diye belgesel çekilir.

Yer gök yıldız, eskisi yenisi, gideni gitmeyeni, kalması isteneni. Galatasaray artık 25. şampiyonluğuna uzanmış Türk futbolunun ilk 5 yıldızlı kulübü.

Çok değil, Şubat ayının ortasıydı. Galatasaray, AZ Alkmaar'dan 4 gol yemiş, Okan Buruk için ''istifa'' hashtagi açılmış ve hatta yönetim içinde bazı isimler, ''Biz sadece Fenerbahçe'yi geçmek için mi 300 milyon Euro harcadık'' sesleri yükselmişti. Ama aylardan daha Şubat ve Galatasaray hala liderdi. Yani Mayıs'a henüz gelmemiştik. Artık Mayıs ve Galatasaray şampiyon.

Mayıs da ne Mayıs ama. Önce Türkiye Kupası'nı al müzeye götür, ardından nostalji yap, UEFA Kupası anılarını tazele ve 1 gün sonra 5. yıldız için kendi sahanda şov yap. Bu sezonun en iyi takımı Galatasaray, bu günleri gerçekten hak ettiler.

Dedim ya, dünkü atmosferde yazılacak ne çok şey vardı. Yaşayan Efsane Gheorghe Hagi. Son penaltı Popescu, özlemle beklenen Mauro İcardi. Penaltı kullanan Muslera ve onun göz yaşları. Okan Buruk'un, Mourinho'ya ''The Real One'' göndermesi. Bir çok ünlü isim. Özel organizasyonlar. Osimhen için yüzlerce pankart. Şampiyonlar Ligi müziği. Festival mi dersiniz, bayram mı? Ne derseniz deyin. Güzeldi.
Seyrantepe'de bunlar yaşanırken, suyun öte yanı Kadıköy'de matem havası. Fenerbahçe boş tribünler önünde sanki hazırlık maçı yapar gibi. Burada aklıma 1996 yılında deplasmanda kazanılan Trabzonspor maçından sonra Fenerbahçe efsanesi Aykut Kocaman'ın kaybedenle ilgili sözleri geldi. Sevincini bir kenara koyup, kaybeden için üzülen bir insan olgunluğu içindeydi. Sezon içinde aynı olgunluğu tüm futbol camiasından bekledik Godot'yu bekler gibi. Kimse gelmedi. Unutulmaz anların yaşandığı ama çirkinliklerin de o güzel anları unutturduğu ve algımızı dağıttığı çok günler yaşadık. Geçti, gitti. Şampiyon da belli, yıldızların sahibi de.

5. yıldızına dün kavuşan Galatasaraylı şimdi başka bir yıldız için haber bekliyor. 6. yıldız ve hatta bugün için kazanılmış tüm yıldızların da ötesinde biri: Victor Osimhen. O konuştukça fallar bakılıyor. Herkesin bir fikri oluyor. ''Kalacak, Galatasaray'ın parası hazır'', ''Bu sözler veda gibi, kesin gidici''. Galatasaraylı merak içinde ama Fenerbahçeli de öyle. Ali Koç'un bırakmasını isteyen eski yönetici Mahmut Uslu bile, ''Transferi, Osimhen'in durumuna göre planlamalıyız'' dedi. Yani bir süredir gündemin ilk maddesi Osimhen transferi için daha çooook konuşacağız. Gözüken o.

Yıldızların göğe yükseldiği gecede ben de sezonun yıldızlarını seçtim. Naçizane. İlk sırada Osimhen. İkinci Sanchez.Üçüncü Barış Alper Yılmaz. Dördüncü Torreria ve 5. yıldızı sona bıraktık. Elbette Okan Buruk. Fatih Terim, Mustafa Denizli ve Şenol Güneş'ten sonra teknik adam çıkmaz mı diye soranlara Okan Buruk ders verdi. Hatalarının önüne geçti yaptığı doğrular. Bu takımı ben de şampiyon yaparım diyemez kimse. Daha önce de belirttim. Sadece hamleleri değil, antrenman teknikleri de Okan Buruk ve ekibinin eseri. Futbolcuyken 4, hocayken 3 yıl. Kolay değil. Bu yıl şampiyonluk kimin eseri diye sorsalar bu yüzden önce Victor Osimhen ardından Okan Buruk'a birer kupa vermeli derim. Yapı mapı derken Galatasaray üst üste 3. kez şampiyon oldu. 5. yıldızı taktı. Sadece şuna bakın. Muslera penaltı atarken, tüm takımın heyecanla beklemesi ve gol sonrası kaptanlarıyla birlikte sevinmesi. Yapıyı çok da uzakta aramamak lazım. İşin sırrı burada. Tebrikler Galatasaray, tebrikler Galatasaraylı.