Cinayeti hepiniz gördünüz.

Kimsenin kimseye ait olmadığı, kadının da erkeğin de sadece birey olarak varolduğu ve çıkan anlaşmazlıkların öfke fırtınasıyla değil sadece hüzünlü kalp kırıklıklarıyla son bulduğu ilişkileri hayal bile edemeyen bir toplumun kanıksadığı seri cinnet fırtınasında bir kadın daha öldürüldü tam sokak ortasında.

Bir erkeğin elindeki tabancadan atılan o kurşunların yere düşmüş bir kadın bedenine nasıl bir nefretle yağdırıldığını ve eskiden evli olduğu kadına kinlenen bir erkeğin hıncını onu defalarca kurşunlayarak nasıl çıkarttığını gözlerinizle gördünüz.

Ve düşündünüz.

Bir kadın cinayetine daha tanık olduğunuzu düşündünüz.

Bunun son kadın cinayeti olmayacağını düşündünüz.

Katilin bir cani olduğunu düşündünüz.

Maktulün bir mağdur olduğunu düşündünüz.

Yasaların yetersizliğini düşündünüz.

Devlet politikalarının korkunçluğunu düşündünüz.

Kadınları erkeklerden korumak gerektiğini düşündünüz.

Ama en önemli şeyi, bir erkeği bir kadını öldürme hakkı olduğuna ikna eden değerleri düşünmediniz. Çünkü bunu düşünmeye başlarsanız inandığınız, güvendiğiniz, savunduğunuz birçok kavrama kuşkuyla bakmamız gerekecek.

Öncelikle bir anneyle babanın kızı, bir erkeğin sevgilisi ya da karısı ve bir çocuğun anası olarak kutsadığınız kadınlık halini çöpe atmak zorunda kalacaksınız. Kadının öncelikli kimliğinin hep başkasının bir şeyi olması ve asla tek başına kendisi olamaması üzerine düşünmekte zorlanacaksınız. Annenizi ya da kızınızı hatta kadın olan bir komşunuzu bile her türlü toplumsal cinsiyet tanımlarından öte bağımsız özgür bir insan olarak tahayyül etmeye başladığınızda ona karşı hissedeceğiniz ve sizden eksilecek duygularla ortaya çıkacak tabloya hazır değilsiniz.

Ne kendi bedeni üzerinde hiçbir tasarruf hakkı tanımadığımız kadını tam anlamıyla özgür bırakma düşüncesini aklınız alıyor…

Ne de kadın bedeni üzerindeki her türlü tasarruf hakkını sınırsız verdiğiniz erkeği bu haktan menetmeye eliniz varıyor.

Kıskançlık üzerine inşa edilmiş bir romantizm masalını olduğu gibi çöpe atasınız yok.

Aşkın, sevginin ve birlikte bir şeyler paylaşmanın aslında ne anlama geldiğini en baştan ve bambaşka bir yerden düşünmekten korkuyorsunuz.

Erkekleri kadınların sadece kendilerine ait olacağı teminatıyla büyütmekten yılmıyorsunuz.

İşin kötüsü kadınları kötülüklerden, eril ahlakın tüm tuzaklarına tek tek düşüp, o ahlakı cansiparane savunarak koruyabileceğinizi zannediyorsunuz.

Aksini yaparsanız yıkılacak olan o koca dağın altında kalacak her şeyden, boş inançlardan, kadim geleneklerden, aileye düzülen methiyelerden, dokunulmazlıkla kutsanmış annelik efsanelerinden, kadın bedeni üzerine inşa edilen namus safsatalarından vazgeçmeniz gerekecek…

Buna da asla yanaşmıyorsunuz.

Erkeklerin değişmesi için önce sizin değişmeniz gerekiyor.

Erkekler tarafından öldürülen kadınların sayısı gerçekten azalsın istiyorsanız, öncelikle aşk ile mülkiyet arasındaki bağı dürüstçe kurmak, sadakatle ilgili tüm romantik fikirlerinizi çöpe atmak ve kıskançlıkla ilgili tüm psikolojik ve sosyolojik gerçeklikleri masaya yatırmak zorundasınız.

Bir de tüm boş inançları ve gelenekleri külliyen hor görmeniz, kadının erkeğin kaburgasından yaratıldığına dair tüm söylencelere gülüp geçmeniz elzem.

Bunları yapmadığınız sürece erkekler tarafından öldürülen kadınları saymaya devam edeceksiniz. Ve hepsini kendi ellerinizle kazdığınız o daracık mezarlara üst üste gömeceksiniz.

Evet cinayeti gördünüz.

Ama gerçeklere körsünüz.