6 Şubat tarihinde Türkiye nüfusunun yüzde 16'sını ve neredeyse 14 milyon insanı etkileyen ve merkez üssü Kahramanmaraş Pazarcık olan 7.6 büyüklüğündeki şiddetli depremin arkada bıraktığı tablo hiçbir yere konu olamayacak kadar karanlık.

İlk hafta ve takip eden haftalarda yardımların herkes, hepimiz tarafından ne kadar istekle ve hızlıca yapıldığını biliyoruz. Bu afeti yaşayan insanların istediği şey onları unutmamamız ve afetin maddi, manevi hasarının gündemden düşürülmemesi. Ama Türkiye'de gündemin ne kadar hızlı değiştiği de bir Türkiye gerçeği. Aynı gün içinde, başka bir ülkenin altı aylık gündemini kaplayacak olaylar yaşanıyor. Hâlâ çadır bulamayan yüzlerce insan var afet bölgelerinde. Çadır bulabilenlerin de çadırını ya su basıyor ya da fırtına uçuruyor ve parçalıyor. Bu büyük afet olalı iki ay oldu ve insanlar hâlâ perişan, hâlâ yardım bekliyor. Selden yağmurdan bakliyatları su olmuş, döşekleri sırılsıklam olmuş insanlar nasıl korunaklı yaşayabileceklerini düşünüyor. Hamile, yatalak olan var, yeni doğmuşu var..

Zaman geçiyor gibi ama orada hâlâ durmuş durumda. Afeti yaşayanlar psikolojik olarak zaten 6 Şubat saat 4.17'de kalmış… Hatay'ı, Adıyaman'ı, Kahramanmaraş'ı, Malatya'yı unutmayan ve elinden geldiğince emek emek bir açığı kapatırız diyerek el ele veren insanlar hâlâ çok var. Bunu da biliyorum. Dünyanın her yerinden ve hala. Londra'da gördüklerimi sizlerle paylaşmak istiyorum.

İstanbul Elsewhere, deprem bölgesi için 'Kadın Dayanışma Kermesi' düzenledi. Buradan elde edilen tüm gelir deprem bölgesindeki kadınların güncel ihtiyaçları için kullanılacak. Londra'nın kuzeyinde yer alan Lower Clapton'da bulunan Round Chapel'de düzenlenen bu organizasyon şimdiye kadar gördüğüm en kalabalık kermesti.

Her şey müthiş düşünülmüş, ince ince dokunmuştu. Chapel'in bahçesinden girer girmez yemek kokuları yükseliyordu. Zaten Londra'daki insanların çoğu Türk mutfağının hastasıdır, kokular bile davetiye çıkarıyordu ve insanların bazıları da kendini o şekilde bir iyilik parçasının içinde buldu. Çeşit çeşit yemek stantları bir taraftan, emek emek yapılmış el işleri de başka stantlardaydı.

Mekânın tam ortasında da bir sahne ve sahnede yerli yabancı müzik grupları vardı. Kimileri kermesten canlı yayın yapıyor, kimileri de röportajlar yapıyordu. Neredeyse başlarken katıldığım kermeste üç saatten fazla kalmıştım ve vakit ilerledikçe insan kalabalığı tüylerimi diken diken ediyordu. Çünkü her dokunuş bir umut oluyordu. Her dokunuş, açılacak bir çiçek demekti.

Kesinlikle devam etmesi gerekiyor, oradaki afetten mağdur olan insanların hayata tutunması için sürekli desteklenmesi gerekiyor. Yiyecek, giyecek, oyuncak, kitap, psikolojik destek, verebilenlerin burs sağlayabilmesi, ve oradaki çiftçilerin ürünlerinden alabilenlerin de alması ve bir el vermesi gerekiyor. Bu görev hepimizin.

Aradan birkaç gün geçti ve bir arkadaşımın mesajıyla başka bir dayanışma olayından haberdar oldum. Yönetmen Emin Alper'in son filmi 'Kurak Günler', yine Kuzey'de bulunan Dalston semtindeki Rio Cinema'da gösterilecekti. Bu filmi çıktığı zaman izlemeyi çok istemiş ancak izleyememiştim. Bu vesileyle izlemiş olmak varmış kısmette. Farklı fiyatlarda biletlerin olduğu sayfayı açıp hemen aldım biletimi. Sonra da bu bilgiyi buradaki arkadaşlarımla paylaştım. Çünkü filme geleceklerin aldığı biletler, afet bölgesindeki dayanışma için kullanılacaktı. Salondaki tüm koltuklar doluydu. Hatta dört beş kez daha gösterilse salonlar yine dolar. Film başladı ve ilk görüntü kurak bir iklimde koca bir obruktu. Bilin bakalım neyi hatırlattı…

Buradaki insanlar da ellerinden geleni yapmayı sürdürüyor. İçten, samimiyetle ve hissederek. Elbette gidenleri geri getirmez yapılan ve yapılacak hiçbir şey, ancak yanında hissettirmek biraz güç verir insana, belki biraz iyileştirir de…

Afet bölgesinin yeniden yeşereceğine inanıyorum, çünkü "Mücadele yaşatır"…