Kişisel gözlemlerin büyük fotoğrafı net göstermeyeceğinin bilincindeyim. İstatistik, doğru seçilmesi gereken örneklem kitle ya da derinlemesine görüşme her birinin değeri tartışılmaz. Ama 33 yıldır yaptığım gazetecilik mesleğinden dolayı, gerek yaşadığım şehirde gerek memleketin değişik yerlerinde farklı gruplarla yoğun karşılaşmalarım oluyor. Ve buradan edindiğim izlenimlerle her geçen gün endişem büyüyor. İster iktidar olsun ister muhalefet "değdi mi, değer miydi, şimdi ne olacak?" diyebilecekleri bir aşamaya gidildiğini görüyorum. Tek temelli olmayan, yani düşünüldüğü gibi sadece ekonomik krizden kaynaklanmayan, içinde kimlikten yaşam tarzına farklı duyguların karıştığı; -"öteki", bu diğer parti, diğer görüş, diğer inanç olabilir, liste uzatılabilir-  bitmeyen, yükselen bir kızgınlık hali bu.

Şahit olduğum diyalogları kabaca dört grupta toplayabilirim.

-"Ekonomi kötü, benim halim de ama her halükarda oyumu Erdoğan’a-iktidara vereceğim. Çünkü parası olanların, şımarık okumuşların hakkından o geliyor."

-"Maddi durumu kötü olanlara destekmiş, bursmuş yok artık. Gidip iktidara oy veriyorlar faturasını biz ödüyoruz."

-"Türklerin ve Kürtlerin birbiriyle sorunu var ama halledilir. Esas ikisinin ortak sığınmacılarla sorunu var, bu çözülmeli."

-"Artık kendi işime bakacağım. Durumunu tarif et dersen başta siyasete ‘apati’ (ilgisizlik-kayıtsızlık) derim."

İktidarın yarattığı, her geçen gün dozu artan otoriter popülizm... Hiçbir konuda hesap vermeme, tam tersine yol açtığı olumsuzlukları çok rahat şekilde muhalefete yönlendirme... Merkezini algı yönetiminin oluşturduğu aşamalar: Bölmek istiyorlar, yıkmak istiyorlar, hepsi terörist, dış güçler… Ya da petrol çıktı, doğalgaz kapıda, dünya lideriyiz…

Muhalefetin yarattığı umutsuzluk havası…Güçlü alternatif yaratamama. Özellikle seçim sonrası iktidardan çok birbiriyle uğraşma... Başarısızlığa rağmen koltuğu terk etmeme… Yeni hedef, gelecek beklentisi ortaya koyamama…

Sığınmacıların hedef alınması… Ucuz kayıtsız emek diye onlardan yararlananlar... Yükselen ırkçılık…Çözüm konuşmak yerine günah keçisi haline getirilmeleri…

Kürt sorununu konuşanı, demokratik siyaset için çabalayanları kriminalize etme...

Başta eğitimliler ,her sosyal sınıftan özellikle gençlerin yurtdışında yaşama hayali… Hapiste muhalif oldukları için tutulanlar…

Daha da vahimi siyasetin-siyasetçinin itibarsızlaşması-itibarsızlaştırılması... O zaman umut ya "tek adam"da, "adamlar" da ya da kendine güç atfeden şeffaf olmayan farklı gruplarda aranıyor.

Tarifi zor bir hâl var Türkiye’nin üstünde. Dünyada da benzeri yaşanıyor denilebilecek kimi ülkeler var. Ancak kurumların ve medyanın bu kadar dağıtıldığı, işlevsiz bırakıldığı örnek az. Bir arada yaşam, demokrasi, özgürlükler, hukuk tüm bunları herkes için istemekten vazgeçmemek lazım. Yeni bir umudu-hedefi ortaya koymak için düşünmek, tartışmak, aslında silkinmek lazım.