Elveda demokrasi mi yoksa?..
Türkiye demokrasiye veda mı ediyor?
İslamcılar, yüzüncü yılında
Cumhuriyet'ten intikamlarını mı alıyor?
Bu topraklarda kökleri 150 yıl öncesine giden
"Batı modernleşmesi"ni
tersine çevirmeyi başardı mı İslamcılar?
Sonunda "rövanş"ı alıyorlar mı?
"Demokrasi"yi kurtaramayacak mıyız?
"Batı değerleri"nin yerini İslami değerler,
Asya değerleri mi alacak?
Gidiş bu mu?
Türkiye "çıplak bir İslami dikta"ya
doğru mu yol alıyor?
Bu gidişe 14 Mayıs ve 28 Mayıs'ta
oylarımızla dur diyemedik,
bundan sonra diyebilecek miyiz?
Bu gidişi seçim sandığında
durdurabilir miyiz?
Yoksa tren kaçtı mı?
Türkiye'nin İslami diktaya gidişini
seçim sandığında durdurmanın
önşartı olan, olmazsa olmaz koşulu olan
uzlaşma bu topraklarda mümkün değil mi?
Türkiye'nin siyasal ve toplumsal yapısı,
bu topraklardaki tarihsel gelişimin
karmaşıklığı, yoksa böylesine geniş
bir "uzlaşma"yı olanaksız mı kılıyor?
Bu nedenle bu topraklarda yaşayanların,
tüm farklılıklarıyla bir demokrasi çatısı altında
barış içinde yaşamaları mümkün değil mi?
Birbirlerinin farklı seslerini duyarak,
ara sıra bağırıp çağırsalar bile,
birbirlerine tahammül ederek yaşayamazlar mı?
Bunu mümkün kılacak
bir hukuki çerçeveye razı olamazlar mı?
Bunun kalıcı bir altyapısını,
"güçler ayrılığı"nı, "yargı bağımsızlığı"nı,
"özgür ve bağımsız medya"nın
temellerini atamazlar mı?
"Farklılıkların birbirlerini boğmasına
geçit yok!" diyemezler mi?
Böylesi bir uzlaşma kültürü
oluşturamaz mıyız bu ülkede?

Bu açıdan Millet İttifakı
çok önemli bir ilkti.
Yine 14 Mayıs ve 28 Mayıs öncesi
CHP ile HDP'nin, Türklerle Kürtlerin,
Sünnilerle Alevilerin birbirlerine yaklaşmaları,
uzlaşma örnekleri vermelerinin altını
özellikle çizmek gerekiyor.
Bu yaygın uzlaşma zemininde,
belki de dünyada bir ilki gerçekleştirecek
ve popülist bir tek adam rejiminden,
"İslamcı bir dikta"dan kurtulacaktık.
Ne yazık ki olmadı, az farkla yapamadık.
Değişim için uzlaşma...
Bu yaşamsal hedefi her zaman
gözümüzün önünde tutmalıyız.
Bu ülkede barıştı, demokrasiydi,
refahtı, adaletti, eşitlikti istiyorsak,
uzlaşmaktan başka çaremiz yok. 

Büyük bir uzlaşma projesini
bu ülkede hayata geçiremezsek,
işleyen istikrarlı bir demokrasiyi
sağlam temeller üstünde kuramazsak,
bu ülkede cehennemin kapıları
her zaman aralık kalır. Ve o
kapıları biraz daha açmak için,
Türkiye'yi istikrarsızlaştırmak için
hazır bekleyen devletler ve
siyasal güçler bu coğrafyada eksik değildir.

Bu topraklarda "cennetin kapıları"nın
aralanmasını isteyenlerin, barış,
demokrasi ve adalet diyenlerin dikkati,
"büyük uzlaşma projesi"nden
uzak durmasın.
Evet değişim...
Ama muhalefet, "büyük uzlaşma projesi"ne
kafa yormadan, onu gerçekleştirmeden
Türkiye çıkmazdan kurtulamaz.